Менің сүйікті қалам-Атбасар!

Осы бір қысқа сөз қандай жоғары маңыз  мағына бар – Отан. Әр адам үшін бұл сөз ерекше, өзіндік, бірегй  және жалпы, маңызды нәрсе сипатты.  Отан туралы ойлаған шақта  әрқайсымыз өзіміздің кіндік қанымыз тамған  ұлы,  әдемі ел туралы ойлаймыз, Отан ұғымын туған жердің күрделі және қызықты, бай және кейде қайғылы тарихымен байланыстырамыз. Біз осы елдің, таңғажайып  үлкен әлемнің бір бөлігі болып табылатындықтан юіздің бойымызды  мақтаныш сезімі  билейді.  Отанға деген сүйіспеншілікті біздің бойымызға  бала кезімізден – ата-аналар, тәрбиешілер, мұғалімдер бойлатады.

Ұрпақтан - ұрпаққа маңызды оқиғалар, көрнекті тұлғалар, олардың ерліктері мен ұлы істері туралы әңгімелер беріледі. Сондықтан Отан туралы ойлана отырып, біз өткен және қазіргі батырлар туралы, әйгілі жазушылар, ақындар, музыканттар, суретшілер туралы ойлаймыз. Мұның бәрі - біздің тарихымыз, мұның бәрі-біздің Отанымыз.

Менің кіші Отаным Атбасар қаласы.   Атбасар-Ақмола облысындағы Қазақстандағы қала.  Есіл өзенінің оң жағалауында орналасқан. 1845 жылы казак ауылы ретінде құрылған. 1892 жылға дейін Атбасар станицасы деп аталды. XIX ғасырда ол жазғы Петровка  жәрмеңкесімен танымал болды. Атбасар туралы алғашқы ескерту ХІХ ғасырдың 30-шы жылдары пайда болды. Атбасар мен Керегетас өзендерінің қосылуында № 96 шекаралық пункт салынды, 10 жылдан кейін ол Ақмола мен Көкшетау арасындағы байланысты жүзеге асыратын № 89 Атбасар бекінісі болып қайта құрылды. Жылдар өте келе, ол керуен жолдарының ортасында болғандықтан, оның рөлі артып, күшейе түсті. 1843 жылы Батыс Сібір генерал-губернаторы Горчаков нығайтылған пункттің орнына Атбасар станицасын салуды ұсынды, ал 1845 жылғы 6 маусымда Атбасар жыл санағының басы болып табылады және 1878 жылдан бастап станица Атбасар уезінің орталығына айналатын Атбасар қаласы болып өзгертілді. Революцияға дейін Атбасар уезінде өндіргіш күштер нашар дамыған, бу ұн тартатын диірмен, сондай-ақ бірнеше ұсақ Былғары және салотын зауыттары жұмыс істеген. Жылына үш рет жәрмеңке-сатылымдар өткізіліп, онда ірі және ұсақ мал, жылқы, түрлі шикізат пен материалдар сатылды.

Ғасырлар бойы мұнда қазақ халқының сауда керуендері мен көшпелі жолдарының қиылысында орналасқан ат базары болған. Демек, бір нұсқа бойынша, ат базарының атауы, яғни ат базары.

 Басқа нұсқа бойынша," Атбасар "ат басқаннан шыққан, яғни"ат мінген жерде". Аңыз бойынша, Асан Қайғы жырау (Асан Қайғы) жерұйықты ("уәде етілген жер") іздеп, Есіл/Есіл өзенінің сағасында жылқыны бағып, оған Жабай өзені құяды. Сонымен, сол кезден бастап бұл жер "Асан Қайғы жылқысының тұяғы қайда кетті"деп аталады.

20-шы жылдардың басында Атбасар уезінде 9 өнеркәсіптік кәсіпорын болды, оның ішінде 7 қалада және 2 ауылда. 1928 жылы Қазақстан Автономиялық Республикасының аумағында жаңа аудандар құрылды. ВЦИК-тің 1928 жылғы 17 қаңтардағы қаулысымен Атбасар уезі таратылып, 28 қыркүйекте Ақмола округінің құрамында Атбасар, Тас-Өткөл және Атбасар уезінің Қарағанды болыстарының бір бөлігінен әкімшілік орталығы Атбасар қаласында Атбасар ауданы құрылды. 1932 жылы Қарағанды облысы құрылған кезде аудан оның құрамына кірді, ал 1936 жылы Солтүстік Қазақстан облысының құрамына берілді. КСРО Жоғарғы Кеңесі Президиумының 1939 жылғы 14 қазандағы Жарлығымен орталығы Ақмола қаласында Қарағанды және Солтүстік Қазақстан облыстары аумағының бір бөлігі есебінен Ақмола облысы құрылды. Ақмола облысының құрылуымен Атбасар оған қосылды.

Тың жерлерді игеру науқанының басталуымен (1954) Атбасар облыстың ірі агроөнеркәсіптік орталығына және астық пен нан өнімдерін шығару бойынша маңызды теміржол бекетіне айналды. Леонид Брежнев өзінің "Целина" естелігінде Атбасарды бірнеше рет еске алады: "ескі, шаңды, барлық желге ашық, төмен үйлері мен қураған көктері бар қалашық техникамен, орманмен, цементпен, үйлердің бөлшектерімен, далалық вагоншалармен, металмен, бензинмен, тұқыммен, азық — түлікпен және тауарлармен эшелондарды қабылдады-тек жеке тың шаруашылықтары үшін ғана емес, сонымен қатар көршілес үш аудан үшін де қабылдады. Эшелондарды түсіруге қаланың барлық тұрғындары жұмылдырылды...".

 Қаланың белгілі тумалары мен тұрғындары - Ілияс Есенберлин — қазақ жазушысы, Сейітжан Омаров — жазушы-прозашы, Виктор Проскурин — актер, Анатолий Храпатый — штангист, Олимпиада чемпионы, Петр Васильковский — профессор, тірі табиғат саласындағы маман, өлкетанушы, журналист, жазушы, Марат Асаинов - армрестлингтен әлем чемпионы. 

Біздің Отанымыз-бұл бізді күнделікті өмірде қоршап тұрған адамдар. Бірақ әрқайсымыздың өз бұрышымыз бар-өзіміздің кішкентай Отанымыз. Бұл қала, ауыл немесе ауыл, біз туылған көше мен Үй, алғашқы қадамдарымызды жасадық, алғашқы сөзімізді айттық, алғашқы қуаныштар мен алғашқы реніштерді білдік. Мүмкін, үлкен болғаннан кейін біз үлкен Отанымызды, елімізді терең бағалап, сүйе аламыз. Әрине, жүрегіміздің түкпірінде біздің әрқайсымыздың  өз еліне деген шынайы сүйіспеншілігі бойлағанын  сезінеміз. Бірақ менің ойымша, қазір біздің кішкентай Отанымыз - ата-аналарымыздың, ата-әжелеріміздің үйі бізге әлдеқайда жақын, қымбат және бұл  түсінікті. Бұл Отан туралы ойлағанда, біз ең ерте балалық шақ туралы ойлаймыз. Осы сәтте тәй–тәй басып    тұруға демеген  анашымның қолдары; жаңа ғана пештің үстінен түскен, әжем пісірген бәліштің етене жақын таныс және ерекше иісі, бесік жыры және жұмбақтар мен  қызықтарға толы  балалар ертегілері есіме түседі.  

Менің Отаным-бұл менің ата-анамның отаны. Ерте жастан бастап ата-анам маған туған табиғатыма деген сүйіспеншілікті оятты. Енді мен ешқашан нәзік гүлді жұлып алмаймын, бұтақтағы құстарды қорқытпаймын. Мен бұл сұлулықты өзім сақтағым келеді, өйткені Мен өз Отаныма көмектесе аламын. Қай Отан қымбат-кішкентай немесе үлкен екенін айту қиын. Менің ойымша, үлкен де, кіші де Отанымыз бірдей маңызды және мен оларды жақсы көремін. Оның үстіне, бұл ажырамас бір  тұтастық деп білемін. Бізді қоршаған бүкіл әлем- біздің  Отанымыз.

​